دلنوشته های عسل ناظمی

بندر اندوه

دریا گریست، آسمان خسته شد
بندر نشست، غصه پیوسته شد

شعله کشید از دلِ بیداد تنگ
فریادِ سنگ و صخره هم بسته شد

موجی ز خون دوید به دامانِ خاک
دود بر فرازِ خاطره انباشته شد

چشمِ امید در دلِ طوفان شکست
دل ها به داغ حادثه، شکسته شد

اما هنوز از دلِ خاکسترِ درد
روشن چراغی از دعا رسته شد

ما زنده‌ایم، در دلِ این تاریکی
دل ها با نور خدا آراسته شد.

در آرامش محراب

به محراب نماز یافتم آرامش درونم را
شکستم حلقه‌ دنیا، گشودم بند و زنجیرم

میان سجده‌ گم شد غرور مست چشمانم
و اشکی ریختم تا باز یابم اصل تصویرم

جهان با هر فریبش از دلم کم‌رنگ‌تر می‌شد
که با یاد خدا گفتم، ببخشاید ز تقصیرم

دمی در آن خلوت، نغمه‌ای آمد به قربانگاه
نوشتند از عاشقیهایم، گمانم شرح تقدیرم

دل به نوری که از ذکرش جان برافروخت
شبی، در نور انوارش، منور شد مسیرم

نهان از چشم دنیا، با دلی آسوده‌ در سایه
به خاک افتاده هستی یا سرابی در کویرم

نگه کردم به آفاقی که با نورش درخشان شد
در این دنیا نبود رسم وفا که از عشق دلگیرم

به زخمم مرهمی داد از نسیم صبا با دلجویی
که گم بودم، ولی او خواند با یک «یا بصیرم»

شدم آن قطره‌ای کز بحر رحمت جان گرفته
که هر شب می‌چکد از چشم دل از بهر تطهیرم

نهادم سر به سجاده، رها از هر چه جز او بود
«الا بذکر الله تطمئن القلوب» که آرامش بگیرم

*این شعر بر اساس متن عرفانی و عاشقانه ای که دوست عزیزم خانم فرشته سنگیان در سایت شعرنو بنام گذاره های دل نوشته بود سرودم.

رفتم‌ از یاد

آرامشم را در تو میجویم پریزاد، ای رفته از یاد
چون موج سرگردانم زآه و فریاد، ای رفته از یاد

ای اشک غم در شبِ سردم، بمان همراز شیرین
زخمی شدم چون کوه از تیشه فرهاد، ای رفته از یاد

در جاده‌های بی‌کسی رفتم، که شاید باز بینم نگاهی
اما ندیدم جز فراموشی، در این بنیاد، ای رفته از یاد

هر شب کنار خاطرات تو، بیدار ماندم باز
اشکی که می‌ریزد ز چشمِ دل بیداد، ای رفته از یاد

پس کوچه‌های شهر غربت با نامت آشناست
آه از دلی زخمی به ظلم عشق بر باد، ای رفته از یاد

چشم انتظارم، ماه اگر پرسد، بگویم بی‌تاب و حیران
دل به دریا می‌زنم هر شب، چو موج آزاد، ای رفته از یاد

بازآ که بی تو خسته و بی‌رنگ و در دردی خموشم
چون شمعی خاموش در نسیم بامداد، ای رفته از یاد

عشق در نگاه اول

چشم‌های تو، شعری از جنس عشق
نقشی افتاده در جان از حس عشق

در نگاهت جهان رنگ دیگر گرفت
ماه در آسمان تاریک اخگر گرفت

تیر مژگان تو، چله رها از کمان
می‌کِشد دل به سرابهای بی‌نشان

برق چشمانت چراغ راه سپند شد
دل اسیر زلفت سیاهت دربند شد

نازنین، چشم تو راز دار کهکشان
در دل من شراره ای از آتشفشان

ای بهشتی‌ترین نقش در چشمانم
ماه شب چهارده بمان در آسمانم

زلف شب‌گون چو موج های رها
همچو نسیمی که پیچیده با صبا

لب تو قصه‌ی گل، نغمه‌ جان‌فزا
عطر لبخند تو، مستی بی انتها

صورتی چون مهتاب درهر شامگاه
بوسه‌ای از فرشته سپیدی بر پگاه

با تو این لحظه‌ها رنگ رویا شده
عشق در جان من بی‌ محابا شده

آسمون بی فروغ

تو نگات همیشه دروغه
آسمونت بی فروغه

تویِ این تاریکی و شب
دنیات همه ش غروبه

آسمون بی رنگین کمون
پرنده های بی آشیون
آواز سر میدن
دیگه اینجا نمون

خسته م و دلواپسم
این روزا که بیکسم

گفتی بمن عاشقتم
کی بمرادم‌ میرسم

وقتی که تنها شدم
اسیر در رویا شدم
همش بیاد تو فقط
عاشق و شیدا شدم

وقتی بارون نمیاد
صدای ناودون نمیاد

دلم یه هم صدا میخاد
رفیق پا به پا میخاد

شب که دلتنگیاش میاد
از پنجره صداش میاد

ماه پشت ابرا گمه
دلم‌ دوباره پر غمه

چشمام خیره به آسمون
دلتنگی را به او برسون

بی بارون‌ و رنگین کمون
دلگیرتر میشه از هر زمون