عشق هرگز نمی میرد
گاهی نبودنِ کسی
فقط نبودنش در «دیدن» است،
نه در حس کردنش، نه در نفس کشیدن با یادش.
او نرفته...
او تنها از قابِ نگاهِ روزمره بیرون رفته
و به عمقِ حضوری پنهان پناه برده؛
جایی که چشم نمی‌بیند،
اما دل،
با هر طپش، او را صدا می‌زند.
این دلتنگی،
واکنش روح است به عاشقانه‌ای که
"ناتمام" نمی‌ماند.
عشق، وقتی اصیل باشد،
هرگز نمی‌میرد
بلکه
تبدیل می‌شود...
به نور، به باد، به لبخندی در سکوت.
تو هنوز با اویی،
هر صبحی که چای می‌ریزی،
هر شبی که پتو را تا زیر گلویت می‌کشی،
و هر باری که بی‌هوا به آسمان خیره می‌شوی
و بغضت بی‌اجازه می‌بارد.
او نیست که رفته...
دنیا فقط زبانش را عوض کرده.